نیمه گمشده من!

دو تا نیمرو کف ماهی تابه مثل دو چشم به او نگاه می کردند و دسته سیاه ماهی تابه هم آنند زبانی به او شکلک در می آورد، نه خواب داشت نه خوراک، صبح الطلوع به کار می رفت و دیر وقت به خانه باز می گشت، تازه یادش می افتاد که باید غذا درست کند ولی آشپزی هم بلد نبود؛ شب ها خوابش نمی برد و تنهایی امانش را بریده بود اوضاعش خوب پیش نمی رفت و همیشه یک جای کارش می لنگید، کسی نبود که به او کمک کند و هم فکری نداشت. هیچ وقت سر موقع به قرارها نمی رسید و خیلی عصبی شده بود. حالا حامد سی سال داشت و هنوز ازدواج نکرده بود، چندین بار از دوست و فامیل و آشنا برایش دختر نامزد کرده بودند ولی هیچ کدام نصیبش نشد؛ چرا که توقعاتش زیاد بود و آرزوهایش دست نیافتنی. یک شب با خودش خلوت کرده بود و از خودش می پرسید: دیگر چقدر بلا تکلیفی؟ چقدر در بدری؟ خیلی خسته شده ام. از این همه تنهایی و مجردی و بلا تکلیفی به تنگ آمده ام. مدام از خودش می پرسید نیمه ی گمشده ی من کجاست؟ این دفعه واقعاً تصمیم گرفته بود که به زندگیش سر و سامانی بدهد و خیلی زود برود قاطی مرغا! سر صحبت ما با آن هایی است که سال هاست در بد و خوب زندگی خود مانده اند و در انتخاب زوج مردد و با داشتن این طرز فکر سرشان بی کلاه مانده است، راستی چه خیری از چرخیدن و تفریح مجردی داشته اند که آن را رها نمی کنند. خیلی ها می گند، اگر ۵٠ میلیون پول و خانه و ماشین و شغل حسابی نداشته باشی ول معطلی! ولی اگر همه ی آدم ها صبر می کردند که صاحب همه ی این چیزها بشند، یا تا حالا یا مرده بودند و یا اصلا ازدواجی سر نگرفته بود و، حتی شاید عروس و دامادهای ما هر کدام دست کم پنجاه - شصت سالی سن داشتند و بدین ترتیب نسل آدم ها به زودی منقرض می شد. یکی می گفت: من زدم روی ماشین حساب تا مخارج عروسی را حساب کنم که ناگهان سرم سوت کشید چون با عقل آدمی و حساب و کتاب و ماشین حساب جور در نمی آمد، ولی زدم به در بی خیالی و زن گرفتم، حالا نمی دونم چطوری همه چیز جور شد و به هیچ وجه آن طور که حساب می کردم از آب در نیامد. آری برادر و خواهر من این ها داستان نیست، همان طور که بر اساس ضرب المثل معروف هر آن کس که دندان دهد، نان دهد، خدا هم اسباب کار خیر را هر طوری که باشه جور می کنه.







منابع این نوشتار محفوظ است.